'This is a place where we forget all other things'
Blijf op de hoogte en volg Sanne
30 December 2015 | India, Haiderabad
'This is really a place where we forget all other things'. Dit is wat Bugga, een ex-student van Don Bosco Navajeevan, vol warmte zei toen we het hadden over kerstmis en Don Bosco. Met kerst komen veel van de oud-studenten weer terug naar het Don Bosco hostel om het hier te vieren. Iedereen hier is (en was) part of the family, en vooral wanneer ze helemaal nul bloedverwante familie hebben is het natuurlijk fijn om kerst te vieren met deze familie. Een ander ontroerend gesprek dat we opvingen is het volgende: Wanneer de priester in de kerstmis-kerkdienst sprak over familie, zei M.: 'But I'm an orphan, I don't have any family..'. B.: 'Yes, but that's also a beautiful thing. Other people only have their family. For us, orphans, all people are our family'.
Shelter
In de shelter is het super druk, momenteel zo’n 9 kersverse jongens. De laatste tijd krijgen wij vaak samen de verantwoordelijkheid over al deze boys, zodat de staff ander werk kan doen. Samen zijn wij echt een beetje de moeder-figuren voor de jongens. We maken super mooie dingen, moeten de kinderen helaas af en toe corrigeren en leren de boys basismanieren om met elkaar om te gaan. Het slaan, wat in India heel normaal is, gebeurt bijvoorbeeld al (bijna) niet meer in de buurt van tante Sannie en Madhu (dit is inmiddels de echte naam van Camille geworden, want ook Camel is moeilijk voor de shelterboys om te onthouden). Ook de handkusjes en knuffels vliegen ons om de oren. En zoals kleine kinderen ook wel eens dingen overnemen die niet bedoeld zijn om overgenomen te worden, doen de kinderen dat hier ook. Oeps, maar het bezorgt iedereen wel een hoop lol. Met kerst hebben we met alle shelter boys een kerstboompje op een poster gemaakt, van al hun handomtrekken op groen papier. Iedereen was zo enthousiast dat we ook een grote kerstboom hebben gemaakt, met de handen van álle jongens en het personeel van New Bhoiguda. Father was zelfs zo enthousiast dat hij dit jaar de orginele kerstboom maar in zijn eigen kantoor heeft gezet, om die van de jongens in het zicht te zetten in de welkomsthal.
De dingen die we de afgelopen weken in de shelter hebben gemaakt en gedaan, zijn onder andere:
- Kerstboom van omgetrokken handen op groen papier
- Rendieren van omgetrokken handen en voeten
- Gevouwen engeltjes
- Kerstmannenslingertje
- Sneeuwkristallen
- En rammelaars
Met deze rammelaars hebben we ook een klein deuntje ingestudeerd, welke we met zijn allen voor de grote jongens van Bhoiguda hebben opgevoerd. De verlegenheid maar vooral grooote trots van de shelterboys straalde van ze af en de grote jongens vonden het super leuk. Als moeders begeleidden we de shelterboys en uitten we ze naderhand dat we apetrots op ze waren.
Cultuur
Een paar typische, en voor ons ondertussen ‘normale’, cultuurdingetjes in India zijn leuk om te vertellen. Wanneer er iemand overlijdt, wordt bij het ouderlijk huis de straat afgezet, een grote tent opgezet en eten uitgedeeld. Onze jongens, en wij, worden hierbij ook van harte welkom geheten. Wat een warmte kan er dan van mensen afstralen. Wanneer wij op het project eten over hebben, brengen de jongens vaak een bordje naar de buurman (de zwerver met alleen een matras en een zelf gebouwde hut aan de overkant van de straat).
Hét ziekenhuisavontuur
17 december werd Cam wakker met 3 grote ontstekingen op haar hoofd. De nurse van Don Bosco kwam 3 uurtjes te laat, maar uiteindelijk konden we dan naar het ziekenhuis. Wat bleek, hebben alle dokters hier van 2 tot een uur of 5/6 lunchpauze. En echt, het is geen grap. We hadden 5 ziekenhuizen geprobeerd en zijn uiteindelijk met een 4e ontsteking erbij naar huis gekeerd. Later mocht de ‘local’ arts niet baten. Hij gaf zomaar een lijstje mee.. maar zo werkt dat niet bij San en Cam. Hij zag ons langszaam koken en gaf ons snel het geld weer terug. Bij het grote ziekenhuis was de dokter dan wel een uur te laat van zijn (korte) lunchpauze, het was wel een topper. Eind goed al goed.
Op het project zelf:
Cam en San zijn inmiddels dokter en verpleegster geworden. Met onze oerhollandse middeltjes en het af en toe stiekem meegeven van fruit, weten de jongens ondertussen bij wie ze het liefste aankloppen als hun gezondheid niet meewerkt. In de avonden dansen we nog steeds veel en naast het serveren van het eten, eten we nu ’s avonds vaak gewoon mee tussen de jongens op de grond.
Wat betreft de mass, ja daar is die weer, hebben we (we denken de laatste) truc gevonden, namelijk: we gaan gewoon niet meer. Tot nu toe bevalt deze tactiek.
Met de boys maken we vaak, stiekem of niet, kleine uitstapjes. Zo stonden we laatst om 04:00 uur op om met een stuk of 7 boys naar een café’tje in de buurt te gaan en chai te drinken. Dit alles voordat bro of papa wakker zouden zijn.
Voor het maken van de grote persoonlijke handen-kerstboom waren natuurlijk ook spullen nodig. Zo liepen wij ’s avonds via een prachtige groentemarkt naar de juiste winkeltjes. Deze markt is prachtig met al zijn lichtjes, overal houten karren met vers groente en fruit en natuurlijk de prachtig Indiase mensen, roepend in Telugu.
Toen we laatst met de boys in de stad waren, moesten Cam en ik langs de tailering voor onze half sarees. We kwamen in een hal terecht met enorm veel kleine naai-ateliertjes. De luchtvochtigheid was hoger dan hoog en overal liepen slechts vrouwen en meisjes. Daar kwamen wij dan, als een soort gang met onze boys. Dit is weer zo’n stukje India, waar we op en top van genieten.
Samen vermaken we ons ook nog meer dan prima. Stiekem zonnen we op het dakterras met de deur op slot en houden we film-avondjes, waarin we lekker janken en gieren van het lachen.
December was een maand vol met leuke programma’s en vieringen, waarvan er ook een paar outside. Een van de hoogtepunten was dé busrit en het watergevecht op the program van de chief-minister. Jullie hebben de busrit gesponsord: Minder dan €4,- voor 25 mensen in totaal, heen en terug. Heeft iemand bezwaar?
Bij the program van de Chief-minister werd eten uitgedeeld voor arme mensen. Het eten opzich was al een hele ervaring, maar achteraf ontstond er een watergevecht. Hoe dan? Mensen drinken hier water uit zakjes, dus eigenlijk perfecte waterbalonnen. Toen onze onervaren Camel sister heel sociaal wilde delen met Ajju, spoot ze midden in zijn gezicht. Een mooie aanleiding voor een watergevecht met alle boys.
Kerst
Het enige echte december-feest is natuurlijk wel kerst. Dit hebben we op verschillende momenten gevierd. Allereerst op de 22e in Ramanthapur: in de middag met staff en toen met de kinderen. Het is super leuk om dan alle kinderen van alle projecten bij elkaar te hebben. Voor het eerst stonden we oog in oog met een zwingende zwarte kerstman, zongen we Hindi-liedjes met zijn tweeën en ‘Nu zijt wellekome’ met een Nederlandse man, een sponsor van zo’n 65 jaar oud.
Kerstnacht vierden we, in onze half sarees, in de buiten-kerkdienst van de dichtstbijzijnde kerk. De dienst was super mooi en bezorgde ons echt een kerstgevoel. De volgende dag zijn we met de jongens naar de bios geweest, wat altijd leuk is.
Omdat tweede kerstdag hier niet gevierd wordt, hebben wij dit met zijn tweeën gevierd in de Altitude Lounge Bar. Wauw, wat een avond. Helemaal versierd in half saree, dineerden we voor het eerst met zijn tweeën outside in het donker buiten op het dakterras op 8 hoog, met uitzicht op het Husain Sagar meer en het Boeddha-beeld. Ook was er een bandje aan het spelen. Zelfs UB40 kwam voorbij. We proostten met een lekkere cocktail op Camille’s mooie gezicht, dit onbeschrijfelijke avontuur en elkaar.
Groetjes en een dikke kus van ons!
Shelter
In de shelter is het super druk, momenteel zo’n 9 kersverse jongens. De laatste tijd krijgen wij vaak samen de verantwoordelijkheid over al deze boys, zodat de staff ander werk kan doen. Samen zijn wij echt een beetje de moeder-figuren voor de jongens. We maken super mooie dingen, moeten de kinderen helaas af en toe corrigeren en leren de boys basismanieren om met elkaar om te gaan. Het slaan, wat in India heel normaal is, gebeurt bijvoorbeeld al (bijna) niet meer in de buurt van tante Sannie en Madhu (dit is inmiddels de echte naam van Camille geworden, want ook Camel is moeilijk voor de shelterboys om te onthouden). Ook de handkusjes en knuffels vliegen ons om de oren. En zoals kleine kinderen ook wel eens dingen overnemen die niet bedoeld zijn om overgenomen te worden, doen de kinderen dat hier ook. Oeps, maar het bezorgt iedereen wel een hoop lol. Met kerst hebben we met alle shelter boys een kerstboompje op een poster gemaakt, van al hun handomtrekken op groen papier. Iedereen was zo enthousiast dat we ook een grote kerstboom hebben gemaakt, met de handen van álle jongens en het personeel van New Bhoiguda. Father was zelfs zo enthousiast dat hij dit jaar de orginele kerstboom maar in zijn eigen kantoor heeft gezet, om die van de jongens in het zicht te zetten in de welkomsthal.
De dingen die we de afgelopen weken in de shelter hebben gemaakt en gedaan, zijn onder andere:
- Kerstboom van omgetrokken handen op groen papier
- Rendieren van omgetrokken handen en voeten
- Gevouwen engeltjes
- Kerstmannenslingertje
- Sneeuwkristallen
- En rammelaars
Met deze rammelaars hebben we ook een klein deuntje ingestudeerd, welke we met zijn allen voor de grote jongens van Bhoiguda hebben opgevoerd. De verlegenheid maar vooral grooote trots van de shelterboys straalde van ze af en de grote jongens vonden het super leuk. Als moeders begeleidden we de shelterboys en uitten we ze naderhand dat we apetrots op ze waren.
Cultuur
Een paar typische, en voor ons ondertussen ‘normale’, cultuurdingetjes in India zijn leuk om te vertellen. Wanneer er iemand overlijdt, wordt bij het ouderlijk huis de straat afgezet, een grote tent opgezet en eten uitgedeeld. Onze jongens, en wij, worden hierbij ook van harte welkom geheten. Wat een warmte kan er dan van mensen afstralen. Wanneer wij op het project eten over hebben, brengen de jongens vaak een bordje naar de buurman (de zwerver met alleen een matras en een zelf gebouwde hut aan de overkant van de straat).
Hét ziekenhuisavontuur
17 december werd Cam wakker met 3 grote ontstekingen op haar hoofd. De nurse van Don Bosco kwam 3 uurtjes te laat, maar uiteindelijk konden we dan naar het ziekenhuis. Wat bleek, hebben alle dokters hier van 2 tot een uur of 5/6 lunchpauze. En echt, het is geen grap. We hadden 5 ziekenhuizen geprobeerd en zijn uiteindelijk met een 4e ontsteking erbij naar huis gekeerd. Later mocht de ‘local’ arts niet baten. Hij gaf zomaar een lijstje mee.. maar zo werkt dat niet bij San en Cam. Hij zag ons langszaam koken en gaf ons snel het geld weer terug. Bij het grote ziekenhuis was de dokter dan wel een uur te laat van zijn (korte) lunchpauze, het was wel een topper. Eind goed al goed.
Op het project zelf:
Cam en San zijn inmiddels dokter en verpleegster geworden. Met onze oerhollandse middeltjes en het af en toe stiekem meegeven van fruit, weten de jongens ondertussen bij wie ze het liefste aankloppen als hun gezondheid niet meewerkt. In de avonden dansen we nog steeds veel en naast het serveren van het eten, eten we nu ’s avonds vaak gewoon mee tussen de jongens op de grond.
Wat betreft de mass, ja daar is die weer, hebben we (we denken de laatste) truc gevonden, namelijk: we gaan gewoon niet meer. Tot nu toe bevalt deze tactiek.
Met de boys maken we vaak, stiekem of niet, kleine uitstapjes. Zo stonden we laatst om 04:00 uur op om met een stuk of 7 boys naar een café’tje in de buurt te gaan en chai te drinken. Dit alles voordat bro of papa wakker zouden zijn.
Voor het maken van de grote persoonlijke handen-kerstboom waren natuurlijk ook spullen nodig. Zo liepen wij ’s avonds via een prachtige groentemarkt naar de juiste winkeltjes. Deze markt is prachtig met al zijn lichtjes, overal houten karren met vers groente en fruit en natuurlijk de prachtig Indiase mensen, roepend in Telugu.
Toen we laatst met de boys in de stad waren, moesten Cam en ik langs de tailering voor onze half sarees. We kwamen in een hal terecht met enorm veel kleine naai-ateliertjes. De luchtvochtigheid was hoger dan hoog en overal liepen slechts vrouwen en meisjes. Daar kwamen wij dan, als een soort gang met onze boys. Dit is weer zo’n stukje India, waar we op en top van genieten.
Samen vermaken we ons ook nog meer dan prima. Stiekem zonnen we op het dakterras met de deur op slot en houden we film-avondjes, waarin we lekker janken en gieren van het lachen.
December was een maand vol met leuke programma’s en vieringen, waarvan er ook een paar outside. Een van de hoogtepunten was dé busrit en het watergevecht op the program van de chief-minister. Jullie hebben de busrit gesponsord: Minder dan €4,- voor 25 mensen in totaal, heen en terug. Heeft iemand bezwaar?
Bij the program van de Chief-minister werd eten uitgedeeld voor arme mensen. Het eten opzich was al een hele ervaring, maar achteraf ontstond er een watergevecht. Hoe dan? Mensen drinken hier water uit zakjes, dus eigenlijk perfecte waterbalonnen. Toen onze onervaren Camel sister heel sociaal wilde delen met Ajju, spoot ze midden in zijn gezicht. Een mooie aanleiding voor een watergevecht met alle boys.
Kerst
Het enige echte december-feest is natuurlijk wel kerst. Dit hebben we op verschillende momenten gevierd. Allereerst op de 22e in Ramanthapur: in de middag met staff en toen met de kinderen. Het is super leuk om dan alle kinderen van alle projecten bij elkaar te hebben. Voor het eerst stonden we oog in oog met een zwingende zwarte kerstman, zongen we Hindi-liedjes met zijn tweeën en ‘Nu zijt wellekome’ met een Nederlandse man, een sponsor van zo’n 65 jaar oud.
Kerstnacht vierden we, in onze half sarees, in de buiten-kerkdienst van de dichtstbijzijnde kerk. De dienst was super mooi en bezorgde ons echt een kerstgevoel. De volgende dag zijn we met de jongens naar de bios geweest, wat altijd leuk is.
Omdat tweede kerstdag hier niet gevierd wordt, hebben wij dit met zijn tweeën gevierd in de Altitude Lounge Bar. Wauw, wat een avond. Helemaal versierd in half saree, dineerden we voor het eerst met zijn tweeën outside in het donker buiten op het dakterras op 8 hoog, met uitzicht op het Husain Sagar meer en het Boeddha-beeld. Ook was er een bandje aan het spelen. Zelfs UB40 kwam voorbij. We proostten met een lekkere cocktail op Camille’s mooie gezicht, dit onbeschrijfelijke avontuur en elkaar.
Groetjes en een dikke kus van ons!
-
30 December 2015 - 21:17
Fardau:
Echt een leuk verslag! :-D
Kusjes -
31 December 2015 - 01:38
Heit En Mem:
Hey San en Cam,
Wat weer een leuk verslag! Wat een creativiteit en wat fijn dat jullie hier zoveel plezier in hebben!
Super dat jullie de jongens zo vermaken en liefde en warmte geven.
We hebben respect voor jullie dat jullie je zo staande kunnen houden in deze geheel andere cultuur!
Fijn dat jullie zoveel steun aan elkaar hebben.
Deze ervaring zal voor jullie onvergetelijk worden!
Veel liefs,
heit en mem. -
31 December 2015 - 01:38
Heit En Mem:
Hey San en Cam,
Wat weer een leuk verslag! Wat een creativiteit en wat fijn dat jullie hier zoveel plezier in hebben!
Super dat jullie de jongens zo vermaken en liefde en warmte geven.
We hebben respect voor jullie dat jullie je zo staande kunnen houden in deze geheel andere cultuur!
Fijn dat jullie zoveel steun aan elkaar hebben.
Deze ervaring zal voor jullie onvergetelijk worden!
Veel liefs,
heit en mem. -
31 December 2015 - 01:39
Heit En Mem:
Hey San en Cam,
Wat weer een leuk verslag! Wat een creativiteit en wat fijn dat jullie hier zoveel plezier in hebben!
Super dat jullie de jongens zo vermaken en liefde en warmte geven.
We hebben respect voor jullie dat jullie je zo staande kunnen houden in deze geheel andere cultuur!
Fijn dat jullie zoveel steun aan elkaar hebben.
Deze ervaring zal voor jullie onvergetelijk worden!
Veel liefs,
heit en mem. -
31 December 2015 - 01:39
Heit En Mem:
Hey San en Cam,
Wat weer een leuk verslag! Wat een creativiteit en wat fijn dat jullie hier zoveel plezier in hebben!
Super dat jullie de jongens zo vermaken en liefde en warmte geven.
We hebben respect voor jullie dat jullie je zo staande kunnen houden in deze geheel andere cultuur!
Fijn dat jullie zoveel steun aan elkaar hebben.
Deze ervaring zal voor jullie onvergetelijk worden!
Veel liefs,
heit en mem. -
31 December 2015 - 15:55
JP Hofman:
Hey liefjes !!!!! wat zijn jullie lief!!!!!! Gelukkig nieuwjaartje alvastXXXX -
31 December 2015 - 16:19
Cindy, Julian En Jan-Pieter:
Jagadesh,
We want to thank you especially for your lovely Christmas card. We will send you a card back for sure from the Netherlands and we wish you and the other boys all the best for 2016
Greetings from Jan-Pieter, Cindy and Julian -
31 December 2015 - 17:35
Sophie:
Wat een heerlijk verslag weer meiden, jullie schrijven zo mooi en goed!
Mooi om te horen wat jullie allemaal voor die jongens daar doen, wat een fantastisch
gevoel moet dat zijn.
Een hele fijne jaarwisseling daar, geniet ervan met elkaar en ga zo door in 2016!
Veel liefs -
04 Januari 2016 - 16:41
Johanna:
Hallo dames,
Dat is het fijne van laat lezen dat nummer 2 er ook nog was. Ik hoop dat Camille alweer wat opgeknapt is. Een heel andere gezondheidszorg dan in Nederland.
Wat een toestand met die dubbele kleding. Staat wel leuk!
Wens jullie al het goede voor 2016
Lieve groet,
Johanna
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
