'You will maybe never receive love like this' -Bro

Heftige tijdelijke shelterboys
In deze maand hebben we heel veel 1 dagsvliegen in de shelter over de vloer gehad. We hebben een stuk of 10 jongetjes gehad, die na een dag weer werden opgehaald. De meeste van deze jongetjes waren weggelopen van huis en misten hun moeder. Ze huilden dan heeel hard om ‘ammaaaaa’. Het is heel bijzonder dat we voor onszelf een soort standaard proces hebben ontwikkeld hoe we met deze jongens omgaan. De jongens zijn op het eerste oog het meest bang voor ons.. die gekke blanken. Eerst proberen we ze wat vrijheid te geven, later laten zien hoe we met de ander omgaan en ze er dan langzaam bij betrekken.
Shelterwerkjes van afgelopen tijd zijn;
de verrekijkertjes van onze wc-rolletjes, hartjes van twee bijelkaar gevouwen handjes, vele posters waaronder voor valentijsdag (wat hier gevierd moet worden als een soort broers- en zussendag, omdat liefde binnen het hostel verboden is) en verschillende origami waaronder hartjes en bloemen.

Goshalla
Op een van de maandagen zijn we naar Goshalla geweest. Echt heel tof. Dit is een groot gebouw van 4 verdiepingen. Voor het gebouw staan kraampjes waar je allemaal groentjes kunt kopen zoals wortels, komkommers en gras. Wij namen een kilo wortels en komkommertjes en gingen naar binnen, verrast door de honderden koeien die ons stonden op te wachten. Zo gaaf, de koeien worden opgevangen uit de stad, omdat ze in de stad alleen plastic en straatafval eten. Zo worden ze ziek en in Goshalla kunnen ze weer opknappen en worden ze daarna weer vrijgelaten. In Goshalla worden de groenten door de bezoekers gebracht. Omdat de koe heilig is in India, zien ze dit ook als een vorm van Karma. We werden omringd en uitgevraagd door de verzorgers van de dieren, dit allemaal in Telugu en kregen zelfs een mini-kopje chai. Zo hebben we de hele middag gevuld met het knuffelen van de koeien.

Venkatesh en the fever
Een dikke week heeft er een nieuwe shelter jongen met koorts in de shelter gezeten. Hij werd steeds stiller en omdat de andere jongens zoveel aandacht vroegen schoof hij langzaam op de achtergrond. Tot er rond ging dat hij ‘homesick’ was. Wij hadden wel vaker aan zijn hoofd gevoeld en schrokken van deze opmerking. We meetten hem op en schrokken: zijn temperatuur was boven de 40 graden. Gelukkig is het ons gelukt hem naar het ziekenhuis te laten gaan. Bij terugkomst was hij al wat opgeluchter en hebben we ieder uur zijn koorts gemeten. In de nacht schrokken we heel erg, want zijn temperatuur was zo erg gedaald, dat het zelfs tot de 33 graden celcius was gekomen. Gelukkig sprong onze brother meteen op de motor en is hij om 4 uur ‘s nachts opgenomen in het ziekenhuis. Wij hebben hem natuurlijk ook opgezocht in het ziekenhuis, het fever ziekenhuis. Het is voor Indiase begrippen en goed ziekenhuis, dus we gingen er blij met hoge verwachtingen heen. Daar aangekomen waren er grote open zalen met enorm veel bedden. Onze Venkatesh zelf lag in de gang. Gasten zaten of lagen gewoon bij de patienten in bed, en wilde je zelf voor doktertje spelen.. dan was dat geen probleem. Ook de medicijnen lagen in een hoek op een grote tafel. We keken onze ogen uit, maar gelukkig vond hij het zelf een fijn ziekenhuis, hoewel hij ook wel weer graag terug naar ons hostel wilde. Wat een avontuur, maar gelukkig met een goed einde.

Leuk om te vermelden is dat we ons hier af en toe echt wel een beetje de opstandige tienermeiden in huis voelen. Zo standvastig als Indiase mensen vasthouden aan eeuwenoude regels, zo opstandig en kritisch gaan wij als geemancipeerde Nederlandse meiden over deze regels in discussie. Zo vertelde Bro ons, toen we om 21:55 uur voor zijn neus stonden, klaar om te wassen, dat de regel is dat er na 22:00 uur niet meer gewassen wordt. Terwijl we super vaak naar de reden vroegen en 10.000 verschillende opties aanboden om nog wel te kunnen wassen, soms zelfs met behulp van de jongens, en de discussie echt een beetje verhit dreigde te worden, liepen we onze kamer in. Om er vervolgens met grote emmers vol wasgoed, waszeep en een grote glimlach weer uit te lopen. Ha, wil je het zo spelen, bro? Dan wassen we toch lekker in ons mini-keukentje, dat er totaaal niet op gebouwd is om een wasbeurt te overleven. Onder het genot van onze vertrouwde Telugu-muziek op Cam’s mobieltje en onze eigen grappen en gegrinnik, hebben we op deze manier tot een uur of 12 lekker binnen staan wassen. Ach, we snappen ook wel dat het voor Bro lastig is om ons soms te handelen. We zijn zeker wel mondiger dan in ieder geval de Indiase vrouwen.
Valentijnsdag: Jalavihar
Woehoe, hoe verliefd je ook mag zijn op wat dan ook, wij waren het de 14e op welgeteld 206 kinderen. Weken van tevoren werd er door iedereen al veel over gesproken: ‘Sisters, you take all the hostels to Jalavihar, the big swimmingpool, right? The 14th of February? Loversday?’. ‘No, offcourse not. No, everything is canceled hm hm’ reageerden we dan met een grote verradende glimlach. Ja, het moest natuurlijk wel een beetje een verrassing blijven. De avond voorafgaand aan dit grote avontuur waren we met alle jongens druk in de weer om voor iedereen zwembroekjes te regelen: korte sport- of pyjama-broekjes die als zwembroekjes konden dienen, oude lange broeken uit de kledinghokken trekken en op een mooie lengte afknippen. Alles werd letterlijk uit de kast gehaald om de volgende dag een onvergetelijke – voor sommige jongens zelfs eerste – dag in het zwembad te hebben. De dag was absoluut een dag om nooit weer te vergeten. Het zwembad ging allereerst al eerder voor ons open en onze 206 schatjes drongen enthousiast de hekken door. Bij de kleedhokken was het al een groot feest, iedereen stond te springen en dansen, terwijl wij ons met de meiden in lange sportpakken aan het hijsen waren. Dit is serieus waar: vrouwen moeten op straat met bedekte schouders en benen lopen, maar in het zwembad is dit niet anders. Van onze schouders tot enkels zaten we ingepakt: T-shirt en lange broek, veilig toch? Dat zou je wel zeggen, maar tot onze schrik blijken Indiase jongens/mannen die naar het zwembad gaan, handtastelijk en zelfs een beetje aggressief te kunnen worden. Onze jongens hebben ons gelukkig dan ook beter dan ooit, ze zijn normaalgesproken al heel beschermend, beschermd. De rest van de dag zijn we van glijbanen afgeroetsjt: met of zonder banden en met of zonder jongens, hebben we gezwommen met de allerkleinsten en de meiden en hebben we watergevechten gehouden en mensentorens gebouwd in het grote bad. Het hoogtepunt was toch wel echt het dansen in de nepregen op echte discotheek-muziek: luide muziek met een goede beat schalde door de speakers, water sproeide uit hoge palen als echte regen en overal stonden Indiase mensen te dansen. Hoe bijzonder is dit?

JARIGGGGG! Whoeeee, maandag de 22e werd Sanne, jawel, 22 jaar! Wat een geschenk dat we dit in India mochten vieren, met alle lieve boys om ons heen en in prachtige sarees, geleend van onze amma. Zoals stiekem al wel een beetje verwacht, begon mijn verjaardag zondagnacht na 00:00 uur. Boven op het dak vierden we mijn verjaardag met de jongens en fluisterend gezang. Overdag hebben we een leuke dag gehad met zijn tweeen, compleet in het geheim georganiseerd door Cam met mijn enige verjaardagswens inbegrepen: een echt westerse McFlurry. Vervolgens had amma om 16:00 uur haar nieuwste sarees en sieraden al voor ons klaarliggen. Na alle voorbereidingen begonnen we dan eindelijk. Vele dansen kwamen voorbij, waarbij we al dan niet meedansten. Het programma, de dansen, de liederen, de cadeaus, het aansnijden van de taart met kleine Thaiban waarbij de confetti en schuim ons om de oren vlogen, raakte ons beiden heel diep, ook omdat we beseffen en moeten accepteren dat onze tijd hier toch echt aan een einde begint te komen. Het was een prachtige dag, waarvoor iedereen zich had uitgesloofd en extra duidelijk werd hoeveel we allemaal wel niet om elkaar geven. De cadeautopper van de avond was er een van alle jongens samen: een zacht en onbreekbaar pakketje. Terwijl ik nog bezig was met het uitpakken, riep kleine N. opeens: ‘It’s a camel!!!!! Your friend! Now you have two camels!!!!’ en een mooie kameel-knuffel kwam te voorschijn, waarop iedereen luidop in lachen uitbarstte. Deze gaat sooowieso mee naar Thailand! Zoals beloofd aan de boys. Met de volgende woorden sloot Bro deze onvergetelijke dag af: ‘The love you get from this boys is so special. Your friends and family will also love you a lot, but the love of this boys is different. You will maybe never receive love like this, the love our boys give you’.
We zijn in deze weken ook een week naar Ramanthapur geweest, het grote project. We liepen daar elke dag mee met een andere sectie. Zo hebben we een dag in de ‘bakkerij’ lekker koekjes gegeten… uh ik bedoel, 120 broden gebakken. Deze broden gaan allemaal naar onze andere projecten. De volgende dag stonden we in de welding, waar we lantaarnpalen hebben geverfd. De manier waarop dit moest gebeuren was even wennen. Eerst in de rode grondverf zetten en dan tegen het witte huis laten drogen. Wel ook weer een toffe ervaring. Dag 3 hebben we in de tailoring doorgebracht en dag 4 met de stoere jongens in de ‘printing press’. Om de trainingen van de jongens heen, hielpen we met algemene Engels- en wiskunde-lessen. Sinds een tijdje krijgen de jongens, die in de secties werken, ook een vorm van educatie elke dag, waardoor ze toch de vakken kunnen halen die nodig zijn om hun uiteindelijke 10th class diploma te ontvangen. Er werd ook volop gesport, en als sommige boys dan toch stiekem hun spijkerbroek aan hielden om zo de dans te ontpringen, moesten ze verplicht rondjes rennen om het veld. Haha, jammer joh.

Lieeeeefs en dikke knuffel van Cam en San!

p.s. Oh! Zoek in de foto’s van San’s verjaardag ook even naar de mooie marmeren vloer. Deze hebben wij, en misschien jullie ook, samen gesponsord! Ziet er goed uit, he? Het danste in ieder geval heerlijk!
p.p.s. Tussen de afgelopen weken zat voor ons ook letterlijk een schijtweek. Tja, die horen er ook bij in een land zoals India, he? Gelukkig kennen we elkaar ondertussen, ook op dit gebied, door en door en hebben we er enorm veel lol om. Schaamte voor elkaar kennen we niet meer.
p.p.p.s. Mochten jullie nog een deur willen sponsoren, die vervolgens met jouw of jullie (groeps)naam of een mooie spreuk in onze shelter staat te shinen, we hebben er nog 2 nodig. Dus doe eens gek en stort (samen) een bedrag van rond de 70 euro op onze sponsor-rekening.