Home away from home

Alle jongens zijn weer thuis, de vakantie is voorbij. In de vakantie-periode ging ongeveer de helft van de boys naar familie. Wat leuk, om zoveel nieuwe koppies te zien. Best een verschil: van 25 naar 50 jongens. Ook merken we dat de winter gaat beginnen in India, vooral omdat het drukker wordt in the shelter-home. Het is heel leuk om te zien dat nieuwe jongens meteen in deze Don Bosco familie worden opgenomen. Wij zelf zijn dan ook veel bezig met deze jongens, om ze te laten wennen en snel thuis te laten voelen.
Daarnaast hebben wij ons tot vandaag bezig gehouden met het maken van flowers, dia’s (de lichtschaaltjes) en friendshipbands. Er hangt dan altijd een goede sfeer: iedereen knutselt mee, Indiase muziek klinkt op de achtergrond en hoe later op de dag, hoe meer mensen aanschuiven. Ook komen de meiden van the girls-home vaak langs om mee te helpen. Wij zijn vooral bezig met het geven van persoonlijke aandacht aan verschillende kinderen. We knopen gesprekken aan en maken ze aan het lachen. Wat zo bijzonder aan het knutselen is, is dat de jongens/ meisjes die geen Engels kunnen, toch met ons kunnen communiceren door samen te werken. Op deze manier bouwen we een hele speciale band met ze op.
Om een beeld te krijgen van de prijs-inspanningsverhouding: een 6pk. dia’s wordt verkocht voor Rs 120 (omgerekend 1,30 euro), hier zit ong. 60 minuten werk in.
Stiekem zijn we heel heel erg blij dat Divali in zicht is (aanstaande woensdag) en het knutselen ten einde is gekomen: tijd voor onze eigen activiteiten.
Wat we heel erg moeten leren is dat we hier vooral zijn om de jongens aandacht te geven en dat we het presteren los moeten laten. Met een simpel spel maak je ze al heel gelukkig, alleen al onze aanwezigheid doet ze goed. Met de goodnight-talk zitten we er altijd bij maar verstaan we er niks van, toch als we er niet zijn zien de boys dit echt als een groot gemis. Onze leukste doelen van deze weken zijn voor een groot deel bereikt. Zo willen we alle ‘stille aanwezigen’ meer in de groep betrekken en duidelijk laten zien dat wij ze belangrijk vinden. Er is ook een autistische jongen op het project. Hij heeft geen verplichtingen of taken, waardoor hij zich heel fijn en thuis voelt. Maar buiten dat wordt er niet of nauwelijks met hem gecommuniceerd. Het is heel leuk dat we in deze maand heel veel bij hem hebben los gemaakt. Hij loopt nu rond met een grote lach op zijn gezicht en speelt bijna altijd mee met onze buiten activiteiten.
Deze ‘buiten-activiteiten’ vinden plaats op het mini-speelveldje naast het project in de ‘play-time’ van 16 tot 17 uur, elke dag. In deze tijd organiseren we balspellen en wordt er cricket gespeeld. Zelf kijken we altijd heel erg uit naar dit uurtje. Alle boys komen op deze spellen af, iedereen wil meedoen. En het leuke is dat iedereen gelijk is en niemand wordt buitengesloten. Toen we aankwamen was er slechts 1 basketbal op het project aanwezig, totdat één van de jongens ons smeekte een volleybal te sponsoren. Dan komen we meteen aan bij onze eerste sponsor-uitgave: een volley- en een voetbal! De jongens zijn er echt goed in en dol op.
Nu de vakantie voorbij is en de boys weer naar school/college gaan, is er dagelijks ‘study-time’. In deze anderhalf uur maken de schoolgaande jongens hun huiswerk. Voor ons is dit heel leuk, omdat we ze goed kunnen helpen met vooral Engels en meer inzicht krijgen in het Indiase schoolsysteem. Wat grappig is om te zien, is dat wanneer wij er zijn om te helpen, ook de ‘working boys’ en shelter boys meedoen om Engels van ons te leren. Ze zijn stuk voor stuk heel enthousiast en leergierig. Na het studeren is het om 20:00 uur tijd om te eten. Het is vaste prik geworden dat wij dan plaats nemen achter de pannen, samen met twee boys. Met ‘team Udramadevi’ scheppen wij het eten op. Eigenlijk is dit altijd één groot feest. Met alle jongens maken we (oog)contact en er worden veel grappen gemaakt.
Kwijl, kwijl.. Het is tijd om te dansen! Dit is onbeschrijfelijk, maar we gaan het toch proberen. De flexibiliteit van de lichamen van onze dansers is ongekend. Ze dansen niet volgens een bepaald systeem, tellen of maten, maar helemaal op gevoel. Zonder te oefenen doen ze mee aan grote competities en belanden binnen no-time in de finale of de krant. Wij zijn houten Klaas’en en dit is een moeilijk acceptatie-proces voor ons. Maar toch zijn we trots op onszelf: Na elke avond oefenen hebben we nu bijna 2 dansen voor de helft onder de knie, haha. Deze dansuurtjes zijn gewoon super leuk.
De voorgaande activiteiten beslaan ongeveer onze dagelijkse routine. Wanneer we op Nampally zijn, hebben we meer tijd om te spelen. Vorig jaar heeft de groepsreis van SAMEN materialen voor het dak op Nampally gesponsord. Dit omdat er voor de boys geen ruimte was om te spelen en ze daarom elke dag van 5 tot 6 uur ‘s ochtends ergens in de buurt moesten spelen. Nog even iets meer uitleg: in deze buurt spelen 2 geloven tegen elkaar op. Daar hebben wij verder geen last van, maar dat maakte voor hun het spelen overdag onmogelijk. Met de materialen die de groepsreis vorig jaar heeft gesponsord hebben de carpentryboys een heel mooi overdekt dakterras gemaakt. Wij maken hier nu heel veel gebruik van en spelen veel spellen op het dak. Ook kunnen de jongens er studeren en de was laten drogen. (zie foto)

Camilleee 20!!
Wauw, wat een super onvergetelijke verjaardag heb ik gehad! Zondag al de hele dag zenuwachtig, en daar begon het dan om 01.00 uur s’nachts werden we door de jongens mee naar het dakterras op Bhoiguda genomen. Stilletjes slopen we achter 1 van de boys aan, door het hele trappenhuis. Alles moest in stilte, want Father en Brother sliepen en mochten écht niet weten dat we hier waren. Eenmaal op het dakterras genoten we ten eerste van de stilte, de hoogte en het uitzicht met alle lichtjes. Toen werd er een verjaardagstaart (inclusief kaarsjes) tevoorschijn getoverd, met de tekst: ‘Happy birthday Camele’. Ik mocht de kaarsjes uitblazen en de taart aansnijden, terwijl iedereen liedjes voor me zong (lees: fluisterde). Tijdens het zingen stopten alle jongens stukjes taart in mijn mond en smeerden Sannie en mij onder de slagroom. Het werd 1 grote kliederboel, met veeel gelach en lieve liedjes op de achtergrond. Ook hadden de jongens softdrinks gekocht en zelfs cadeautjes (een fotolijstje en enkelbandjes). Dit alles van hun eigen gespaarde geld! Het was zo bijzonder: Zo’n begin van mijn verjaardag heb ik nog nooit gehad. Iedereen was super blij en opgewekt. En omdat het ‘stiekem’ was, was er sprake van extra extra spanning.
In de ochtend gingen we voor het eerst samen met de bus naar de Charminar. Dit was echt een hele beleving. In de bus zitten de mannen en vrouwen gescheiden. Het is echt gezellig met al die vrouwen, die elkaar helpen. In tegenstelling tot de mannen vragen de vrouwen geen vervelend aandacht, maar zijn ze oprecht geinteresseerd op een bewonderende manier. Bij terugkomst thuis kregen we een dansprogram van de jongens. Alle staff zat achterin op krukken en de boys zaten ervoor. Na de dans van de jongens gingen we met zijn allen streetdancen, gewoon helemaal los gaan op de Telegu songs. Echt heeel leuk.
Maar deze dag was niet alleen Cam’s birthday, maar ook de dag van ‘All souls’. We gingen met een groep boys naar de begraafplaats. Dit was echt een wonderlijke ervaring, want deze enorme begraafplaats was overspoeld met licht van de duizenden kaarsjes, overal lagen bloemen en stonden groepjes mensen. Op de achtergrond klonk muziek en gebeden in het Telegu. Omdat de graven van de famillie van de boys niet hier waren, kozen we een lege grafsteen uit. We vormden er een kring omheen, versierden het graf met bloemen en kaarsen en beden voor de persoon in het graf. Daarna beden we voor alle mensen die de jongens verloren zijn in hun soms nog zo korte leventje. Ook voor onze overleden dierbaren werd er gebeden. De plek was magisch en de sfeer die er hing deed ons beide ontroeren.
Na het bezoekje aan deze mooie viering, gingen we met 2 jongens nog een drankje doen in een nabijgelegen winkelcentrum en maakten een wandeling langs het water.
Mijn verjaardag was één van de aller bijzonderste dagen, niet alleen voor ons maar ook voor de jongens. Om het allemaal niet te zoetsappig te laten klinken, is het nu tijd voor een stukje staff-meeting:
Één keer per jaar komt alle staf hier samen, om te praten over de kinderen en hun bescherming. Hier mochten (oftewel: moesten) wij bij aanwezig zijn. Wat ons echter niet verteld was, was dat deze meeting van 10:00 tot 19:00 uur zou duren en compleet in het Telegu zou zijn. Zo vertrokken we dus vol goede moed om 08:00 uur richting de meeting en kwamen we rond 20:00 uur weer thuis, na een enoooorm lange dag, waarin we op stoeltjes in een kring moesten zitten, van het complete verhaal misschien 2% begrepen en daardoor niet mee konden doen/lachen/discussieren etc. en vochten tegen onze slaap. Kunnen jullie je voorstellen hoe wij ons voelden toen we in de auto zaten op de terugweg? Precies ja. Jammer joh..

Inmiddels mogen wij onszelf al echte Indiaas geklede sisters noemen. We hebben allemaal Indiase kleding, enkelbandjes, oorbellen en bindi’s. Wat leuk is, is dat je een kledingstuk uitzoekt wat eigenlijk altijd te groot is. Dit kun je dan gewoon op elke hoek van de straat naar een taileringshop brengen, waar ze het binnen een paar uurtjes in je eigen maat voor je hebben klaar liggen.
Met betrekking tot de mass, waar we in ons vorige reisverslag al over vertelden, hebben we iets uitgevonden! Om de kans om in slaap te vallen een beetje te verkleinen, gooien we ’s ochtends een grote plens water in ons gezicht. Wanneer de ventilator dan ook nog eens aanstaat, werkt dit echt als een tierelier. Echter was er deze week een ander jammerlijk puntje. Dit was er eentje waar we niet echt op hadden gerekend. Net voor mass zagen we vrouwen uit de buurt (die elke dag de straat vegen) druk bezig met het verplaatsen van afval. Toen we in mass zaten, drong ineens een hele vieze branderige geur het zaaltje binnen en stond het binnen no-time blauw van de smerige rook. Wat bleek? Al het afval van de straat was door de vrouwen in brand gestoken, om het zo ‘op te ruimen’. Tja, dit is India hè? Gelukkig kunnen we om al deze dingen samen heel hard lachen. Het is zo lekker anders hier en zo lekker onverwacht.

Om onze blog af te sluiten, is het leuk om te vertellen dat we sinds kort 100 nieuwe close vrienden hebben. Ze zijn donker van kleur, echte doorzetters en nemen niet graag afstand van ons. Dit laatste is echter niet geheel wederzijds. Dagelijks zijn wij bezig met het creëren van afstand van deze vriendjes. We’re talking about: luizen. Het killen van deze beestjes bezorgt ons ook weer een leuke en nieuwe uitdaging, zo zonder licht en water.

Nog een dringende vraag: Hebben jullie nog kleding (voor jongens en meisjes) of (school-)tassen waar jullie zelf niets meer mee doen? Hier is er een groot tekort aan. De eerste post is ontvangen, dus het adres in het vorige verslag klopt. Alvast heel erg bedankt, namens ons en onze second family!

Hele warme dikke knuffel van ons, en tot de volgende blog!