Hee Bosco boys, we gaan je shelter slopen

Nieuwe ervaring! Op oudjaarsdag kwamen Martine en Caspar (Sanne’s zus en haar vriend) langs bij ons op Bhoiguda. Ze verbleven hier ongeveer 2 dagen en konden zo een beetje ervaren hoe ons leventje hier is. Ter ere van hun komst hebben we met alle jongens een programma georganiseerd, waarin we veeele dansen hebben opgevoerd en ons rammelaar-lied met de shelterboys hebben laten zien.
De volgende dag hebben we met de shelter- en college-boys in groepen geschilderd. We hebben zout-schilderingen gemaakt met lijm, verfwater en zout en het was zeer geslaagd.Iedereen deed enthousiast mee en er waren alleen maar blije kopjes te zien.
Oud en nieuw hebben we dit jaar op een hele andere manier gevierd dan we gewend zijn. We vierden het dit jaar namelijk in de kerk: ja dat is wel wat anders dan met champagne en prachtig vuurwerk. Wel konden we elkaar om 12 uur zachtjes een knuffel geven en hebben we onze super mooie half-sarees gedragen. Ook Martine droeg een hele mooie saree. De volgende avond bezochten we met zijn vieren en een boy van het project de Birla Mandeer. Dit bleek echter een heel slecht idee.. Er waren namelijk duizenden hindoes die hetzelfde idee als wij hadden. Bleek het een hindoe-traditie te zijn om op Nieuwjaarsdag naar de tempel te gaan.. Oeps, we hebben uren in de rij gestaan alsof het een drukbezochte atractie was.

De trip
Samen met Martine en Caspar zijn we er vervolgens een weekje tussenuit geweest. Na een super leuke eerste ervaring in de Indiase treinen, maar een slechte nacht (we rolden bijna uit onze bedjes), kwamen we als eerste aan in Hampi/Hospet. Wauw wat een energie en wat een ongelofelijk mooie natuur; we waren natuurlijk de drukte van de stad helemaal gewend. Toen we aankwamen, werd net de olifant van één van de tempels gewassen in de rivier. Dit was voor ons een super bijzondere ervaring. Vervolgens moesten we met een bootje de rivier over en hadden we een super toffe slaapplek in ons hotel: Wakker worden in een knus hutje met een hangmat, uitkijkend over de rijstvelden. We hebben fietsen gehuurd en zijn zo op ons gemakje op pad gegaan. We hebben mooie tempels gezien, een trouwerij meegemaakt en overal aapjes gespot.
Next stop: Badami. Na Hampi zijn we met onze persoonlijke driver Ravi naar Badami gereden. Daar hebben we de prachtige cavetempels bezocht. In de dorpjes rondom Badami zagen we typisch traditionele Indiase boeren, die hun velden nog omploegen met grote ossen, staandop een houten ploeg. De dingen die we daar allemaal hebben gezienzijn niet te beschrijven. Het leek alsof we 100 jaar terug in de tijd waren gereist.
The beach
En inderdaad, aan een trip als deze mag het strand niet ontbreken. India en strand? Dan praten we natuurlijk over Goa. De eerste dagen dat we hier waren, waren we wel een beetje confused. Het zag er overal wit van de blanken. Voor het eerst onze knieën en schouders bloot was daarnaast ook wel echt even wennen. De eerste dag zijn we, traditiegetrouw, meteen van top tot teen verbrand. Tja, áls we dan een keer onbedekt van de Indiase zon mogen genieten, doen we dit natuurlijk ook goed. We hebben in Goa bovendien scooters gehuurd en met zijn viertjes een onvergetelijke scootertocht gemaakt. We startten met een ontbijt bij onze nieuwe vriend de rikhshaw-chauffeur en mochten een kijkje nemen in zijn woning. We hebben tijdens onze scootertocht de mooiste (bijna) verlatenstranden gezien en zelfs wilde dolfijnen gespot. De laatste avond hebben we gegeten bij een restaurant waar ze hun eigen verse vis bereiden en serveren. En geloof het of niet: we werden bediend door Indiërs die sprekend op echte Indianen leken. Het was een stille avond qua gasten en uiteindelijk hebben we de hele nacht muziek gemaakt en gezongen met het personeel op het strand. Deze nacht hebben we vervolgens afgesloten met een kopje thee bij een hippie in zijn busje. Is dat geen geweldige afsluiting van een wel heel bijzondere week?!

Bij aankomst in Bhoiguda hebben we 3 hele zware en moeilijke dagen gehad. We hebben veel aan elkaar gehad en veel geleerd.


De sponsoruitgaven
Whoehoe! Eindelijk is het dan zover: we kunnen jullie mededelen waar jullie sponsorgeld nou echt heen is gegaan of nog gaat! Het is nu ongeveer 2 weken geleden dat we hier voor het eerst met de Father over in gesprek zijn gegaan. We gingen er vanuit dat het op een Indiaas tempo’tje zou gaan, maar dit moeten we terug nemen. Dezelfde avond al kon er van onze eerste grote uitgave genoten worden. Dit eerste geld is gegaan naar het sponsoren van een waterfilteringssysteem in Bhoiguda. Het is namelijk zo, dat de jongens hier altijd leidingwater dronken. Wij hebben dit zelf ook wel eens geproefd, maar we kunnen de smaak niet eens beschrijven. Naast dat het heel onsmakelijk is, is het ook super ongezond. De jongens gaven aan vaak ziek te zijn geworden mede door dit water. De tweede uitgave was het boren naar een waterbron in Nampally. Nampally is het project waar we in de weekenden heen gaan. Ze hebben daar geen stromend leidingwater en zitten daarom heel vaak zonder. Door de dag heen wordt er gesjouwd met emmers water. De dag na het gesprek is er reeds een grote kraan naar Nampally gekomen en zijn ze meteen gaan boren. De derde maar nog steeds niet laatste uitgave is de vloer in de shelterzaal. Deze was kapot en er zaten grote gaten in, waardoor je overal het betton zag. En hier zaten de kinderen tijdens programma’s dan gewoon op. Momenteel zijn ze druk bezig met het vernieuwen van deze vloer en zaal. De tegels zijn inmiddels aangekomen. Helaas was er een kleine tegenvaller: de vorige bewoners hebben vloeren over vloeren gelegd, waardoor we met slopen toch dieper eindigden. Het leuke is dat we elke dag even een kijkje kunnen nemen bij dit werk.
De laatste uitgave is een groot uitstapje op Valentijnsdag. Als verrassing zullen we met alle projecten, 250 kinderen en wat personeelsleden, naar het enorme waterpark van Hyderabad gaan. Een hele dag weg, inclusief eten. Dit is dé droom van de kinderen. We kijken hier super erg naar uit en kunnen jullie nu al garanderen: Dit zal de leukste en meest onvergetelijke Valentijnsdag ooit voor ons én voor de kinderen worden.

Happy Pongal/Sankranti!
Dit is de viering van het nieuwejaar voor de Hindoes. Het was zo gaaf: we hadden het feest van te voren niet aan zien komen, maar toen we in Nampally op het dakterras stonden konden we echt niet geloven wat we zagen. Duidenden vliegers in de lucht. Op alle daken stonden grote families geconcentreerd op hun kites. Zo tof en echt bizar.. Allemaal dezelfde meest simpele kites, maar dan in allemaal verschillende kleuren. We hebben de hele avond met de jongens gevliegerd tot het donker werd en de vliegers langzaam over gingen in wensballonnen.
Op Nampally hebben we een aantal dagen het rijk voor ons alleen gehad, omdat de Sisters van huis waren. We hebben toen onder andere met de jongens een heerlijke fruitsalade met ijs gemaakt.

In de shelter hebben we drukke dagen gehad. Een voorbeeld van onze shelter-activiteiten is het maken van een kijkdoos. Nou, je had de verbaasde gezichten van de boys (en ook zeker alle staf) moeten zien: Ze wisten niet wat ze zagen. Nee kijkdozen, daar zijn ze hier in India niet heel bekend mee. Aan het einde van de dag, na de Goodnight-talk, liep Thota (de jongste van het project) vrolijk enthousiast rond om iedereen de kijkdoos voor hun gezicht te houden. Wat een schatje is het toch.
Ook hebben we van wc-rolletjes vlindertjes gemaakt en zijn we druk bezig met het onderwijzen van het Engelse alfabet en de getallen.

We hebben voor het eerst een weekje op het meisjesproject van Don Bosco gelogeerd. Het was super leuk om met de meiden te zijn. Er zijn zoveel verschillen tussen het vrijwilliger zijn bij meisjes en bij jongens. De meiden giechelen heel veel, ruzieën meer onderling en bovenal zijn het echte knuffelaars. Zo renden ze dan ook vaak met gespreide armen en een grote glimlach op ons af, om vervolgens een dikke knuffel te ontvangen. Op dit project hebben we echtveel dingen kunnen doen. Elke ochtend hadden we de complete leiding over de meiden. We gaven onder andere Engelse lessen. In groepjes in de warme Indiase zon op het grote dakterras zaten de meiden enthousiast aan onze opdrachten te werken. Bij de tweede les hebben we veel bij de meiden losgemaakt. We vroegen aan de twee meiden die het beste Engels konden of ze een verhaal wilde schrijven over zichzelf. Ze hebben de hele ochtend aan hun stuk gewerkt en het uiteindelijk voor de groep voorgedragen. Dit was echt een kippenvel momentje. De meiden hadden hun hele levensverhaal op papier gezet.Naast Engelse les, gaven we ook computer- en typ-les. In de les die op de tweede Engelse les volgde, hebben de meiden hun verhaal overgetikt in een Word-bestand. Naast de lessen in de ochtend, hebben we onze middagen en avonden vooral gevuld met ‘dance practice’. Met zowel de jongere meiden als de oudere meiden zijn we druk in de weer geweest. Voor het eerst hebben we dus geen mannen-, maar een vrouwendans gedanst! Het was echter wel een dans waarin we een koppel moesten spelen, waardoor Cam toch nog de rol van de man speelde.

Republic day
Als afsluiting van ons verblijf bij de meiden, vierden we hier ‘Republic day’. Deze dag was echter niet bijzonder, maar begon met de komst van Father en het afronden van onder andere de mooie en typische Indiase stoeptekening voor het huis. Vervolgens was er een kleine ceremonie, waarbij er een eed werd afgelegd, het volkslied werd gezongen en de vlag werd gehezen. Wel leuk om ook eens een feestdag bij de meiden door te brengen.

Dierentuin
Achterop de scooter bij onze twee nieuw vrienden zijn we afgelopen week naar de dierentuin gegaan. De dierentuin is echt een beleving, want bijna alle dieren die wij bijzonder vinden overleven natuurlijk gewoon in dit heerlijke klimaatje. De vlindertuin was bijvoorbeeld een super mooie, open tuin met allemaal bijzonder bloemen waar de vlindertjes op afkwamen. Gezien er heel anders naar veiligheid gekeken wordt dan dat wij gewend zijn, konden we de beer, de tijger en de krokodillen bijna een kus geven als we zouden willen; zo open en dichtbij stonden ze.

Overlijden Beppe
Helaas hebben we ook verdrietig nieuws. De afgelopen week ontvingen we het bericht dat beppe, de oma van Sanne, op sterven lag. Dit heeft ons, ondanks onze altijd gezellige dagen met de vrolijke kinderen, erg bezig gehouden. We hebben er gelukkig veel bij kunnen stilstaan, heel veel aan elkaar gehad en de jongens hebben tot na haar laatste adem voor haar gebeden. We zijn trots dat ze 90 jaar is geworden en op een vredige manier van ons is heen gegaan. Ook zijn we super trots op de familie in Nederland.

An Open House Celebration
Op 31 januari was er weer een groot feest, want op het grote project in Ramanthapur was er openhuis. Alle projecten waren samen gekomen en alle oud-studenten waren ook aanwezig. Super leuk, want ook in de tijd dat wij hier zitten zijn er jongens op zichzelf gaan wonen. We hebben voor het eerst gedanst met de meiden en hoewel we met het oefenen onze lach maar niet konden inhouden, hebben we de dans op het podium naar eigen zeggen echt gerocked. Natuurlijk hebben we ook weer met de Bhoiguda boys meegedaan en 4 dansen laten zien. Cam heeft voor het eerst diepe verlegenheid ervaren, toen ze als middelpunt werd gebruikt tijdens een love dance van de jongens. Het was zo leuk, dat we op de terugweg in de bus al half in slaap gevallen waren.

De slums
Afgelopen week hebben we een enorm bijzondere ervaring gehad. We zijn namelijk met de slumteacher mee naar de slum geweest. Dit is een stukje uit ons dagboek:
‘De slum is echt onbeschrijfelijk, maar toch gaan we het proberen. Het is een groot terrein met allemaal dicht op elkaar gebouwde hutjes. We lopen over de smalle weggetjes tussen de hutjes in. Af en toe loopt er een straal water over het pad, vrouwen lopen met waterkruiken boven hun hoofd aan ons voorbij, kinderen komen vanuit elke hoek en achter ieder hutje vandaan. Hun gezichtjes stralen van vrolijkheid en ze vinden ons super interessant. Ze begroeten ons en volgen ons overal naartoe. Ze zijn 100% puur en zien er zo vrolijk uit. Hun vrolijkheid is zo oprecht. Daar staan ze dan: in hun kapotte kleertjes, met wilde haartjes, tussen de mini-hutjes van golfplaten en doeken, elkaar dragend of knuffelend en met de mooiste blik in hun ogen die wij misschien ooit wel niet bij kinderen hebben gezien. We zijn uitgenodigd om Poori te eten bij een vrouw in haar kleine donkere hutje, het smaakte goed. Op een zeker moment roept deze grote groep kinderen dat we moeten dansen. We kunnen er echt niet meer onderuit. Ramana zet RingaRinga op, en daar gaan we dan. Qua dansprestaties shinen we niet helemaal, maar het gevoel is geweldig. Midden in de slums met de vrolijkste en liefste kinderen zittend om ons heen, een zacht blikkerig muziekje uit een mobiel. Het is toch ongelofelijk? Als wij het spits afgebeten hebben, volgen groepjes kinderen ons op om allemaal hun eigen dansjes te laten zien. Ze doen super erg hun best: af en toe dansen we met ze mee en wat heeft iedereen een plezier.’

Heel veel warme knuffels en kusjes, vanuit het nog steeds bijzondere India!
Cam & San

p.s. Mocht er nog iemand interesse hebben in het sponsoren: Nu we druk aan het verbouwen zijn, komen we nieuwe dingen tegen waar zeker nog geld voor nodig is. Een voorbeeld is het sponsoren van een wc- of douchedeur, die momenteel óf helemaal óf voor de helft weg zijn. Per deur komt dit ongeveer uit op een bedrag van 60 tot 70 euro. We willen er hierbij voor zorgen dat de naam van de sponsor of sponsor-groep op de deur komt te staan. Hoe leuk is het dat jouw of jullie (groeps)naam op een deur in één van de straatkinderenprojecten in India staat?