One big family

- Street education:
Onze eerste ervaring met ‘street education’ met de sister van Nampally was niet bepaald denderend en wierp geen vruchten af. Om deze activiteit toch nog een kans te geven, zijn we daarom deze keer met de jongens van New Bhoiguda meegegaan. Street education houdt het volgende in: samen ga je de straat op, of eigenlijk kam je het station door, om straatkinderen te vinden. Je maakt een praatje met deze kinderen en vraagt hun situatie uit, om ze vervolgens over Don Bosco te vertellen en hopelijk te kunnen overhalen om er op zijn minst een keer te komen eten en/of slapen. Eigenlijk gewoon ‘kinderen werven’ dus. En wie zouden dit beter kunnen, dan de jongens van Don Bosco zelf? Precies, niemand. De jongens namen ons mee en vertelden ondertussen hun eigen persoonlijke verhaal. Zo stopten we al snel bij een van de bankjes op een perron: ‘Sisters! Cam! San! This is the place where I was sitting, when someone of Don Bosco talked to me for the first time’. Al met al maakte deze manier van Street education veel in ons los. Helaas waren er deze keer niet veel straatkinderen te vinden. Helemaal op de terugweg hebben we toch nog 1 jongen gevonden, die in het begin stijf leek te staan van angst en niet sprak. Maar wel ging hij met ons mee.
De laatste 30 tot 45 minuten spraken we met alle jongens af achter het station, waar ze samen nog even genoten van deze minuten ‘vrije tijd’, weg van het project.

- Soooooooo Ham:
Naast de meditatie (Ooooooohm shanti) van elke ochtend, heeft Bro ook yoga voor de jongens geregeld (Sooooo ham). 4 dagen lang, 3 uur per dag op een matje in de shelter. Zo hebben we dit ook eens mogen meemaken. Jammer genoeg liepen we weer tegen het probleem aan wat ons vaker dwarsboomt: het taalverschilletje. Haha, doordat de yoga-lerares alleen wel heel streng ‘Close your eyes!!’ in het Engels tegen ons zei, konden wij niet stiekem bij de jongens afkijken. Dit zorgde ervoor dat wij constant in totaal andere posities zaten dan alle 40 jongens om ons heen. Maar gelukkig beviel de slaappositie ons goed. Hier zijn we dan ook het langst in blijven hangen.

- December is de maand met heel veel feestdagen en programma’s. Er komen geregeld sponsors langs en zo komt elk jaar een belangrijke groep vrijwilligers die een leuke dag met de jongens organiseert. Voorafgaand aan deze dag hebben we samen met alle jongens de complete shelter geschrobd en geboend. Het was super leuk. Er hing een goede, vrolijke sfeer en we waren een goed team met zijn allen. Alle jongens waren verbaasd dat wij zo hard meewerkten, omdat dit vaak buiten het ‘vrijwilliger-zijn’ valt. Het programma zelf was leuk en de kinderen hebben zich vermaakt.
- Climate Change
Een van de andere programma’s was Climate Change. Dit is opgericht om de kinderen van jongs af aan bewust te laten worden van de opwarming van de aarde: Jong geleerd is oud gedaan. Het leuke van het programma in Ramanthapur was dat we zelf met de jongens mochten dansen. De volgende ochtend, wakker geworden op Nampally, werden we vroeg opgehaald om naar High Tech City Road te gaan. We werden gelokt met het kunnen kijken naar de dans van de boys en het kunnen meedoen met Zumba. Echter daar aangekomen, waren wij het lokaas en hebben we vele handtekeningen moeten verzamelen voor the government. Het was wel heel gaaf om naast de slums op een grote afgesloten snelweg te staan, met de opkomende zon in de verte en luide Westerse muziek. De volgende ochtend waren zowel de jongens van Nampally als Bhoiguda blij en trots, want hun Camel and Sannie stonden in de krant. Wij waren van de foto iets minder gecharmeerd, maar het was leuk om de jongens zo trots te zien zijn.
- YaR-day (Young at Risk – day)
YaR-day was een twee dagen durende viering waarbij ook de projecten van Vijayawada en nabijgelegen gebieden aanwezig waren. In totaal 250 enthousiaste kinderen en 6 andere Europese vrijwilligers. Leuk om deze mensen te ontmoeten, maar we zijn toch ook echt trots op ons eigen verblijf, onze ervaringen en onze taken. De tweede dag hebben de kinderen allemaal ren-activiteiten gedaan, waarbij in plaats van de Hollandse aardappel-race een citroentjes-race werd gehouden. Het was een leuk feest, maar jammer dat het grootste deel van ‘onze jongens’ er niet bij kon zijn vanwege hun leeftijd. Als verrassing kwamen er op het laatste moment toch nog een paar en zo konden we het programma met onze eigen dans afsluiten.

- The shelter-home
Onze bezigheden van de afgelopen 3 weken zijn uiteenlopend, maar lekker creatief. Je moet een redden hebben, dus: omdat het het einde van de herfst is, hebben we een herfst-poster gemaakt. Alle groene blaadjes van de Indiase ‘herfst’bomen geplukt met de jongens. Vervolgens met verf de blaadjes als stempel op de poster laten drukken.
Het mag niet ontbreken: We hebben kerstkaartjes gemaakt. Heel leuk, alle religies bij elkaar, maar toch dezelfde interesse. Die ochtend hebben we met 11 kinderen gezeten, waarvan er geen een Engels kon. We kunnen ondertussen zeggen dat we prof zijn in het communiceren zonder gemeenschappelijke taal. Ook zijn wij deze week druk bezig geweest met origami. Dit slaat super goed aan. We zijn begonnen met een simpel hondje en bootjes en geeindigd met kerstmannetjes en kikkertjes. Samen hebben we een poster omgetoverd tot een zee met bootjes.
We proberen de jongens te motiveren met eigen ideeen te komen, waardoor er super mooie freestyle posters ontstaan. Meestal aan het einde van de ‘shelter-dag’ spelen we vaak gewone Indiase spellen, met kaarten of het Carrom-bord.

- Sinterklaas, oftewel: Saint Nicholas
Nee, nee, zelfs hier in Hyderabad rijdt de Goede Sint ons huisje niet voorbij. Twee weken voorafgaand aan het heerlijk avondje hebben we verteld over ons Oerhollandse feestpartijtje en hebben we lootjes getrokken. Als wij iets doen, willen we dat ook goed doen. Daarom mocht zelfs een nachtje de schoen, oftewel de gemeenschappelijke slippers van de jongens, niet ontbreken. In de nacht slopen we tussen de slapende boys door om hun slippertjes te vullen met ‘some sweets’. ‘Thank you, sisters! Oh, I mean, could you say thank you to Saint Nicholas, sister?’. We houden hier in India misschien wel meer van Sinterklaas dan dat we ooit in Nederland hebben gedaan.
De dag van onze viering hebben we de hele dag pepernoten gebakken met de shelterboys in de staff-room. Het avontuur hieromheen is een te lang en ingewikkeld verhaal, maar we kunnen in ieder geval stellen dat het een wonder is dat we ten eerste alle kruiden voor speculaas vertaald /gevonden /gemalen /juist gedoseerd hebben, dat we ten tweede het juiste meel en suiker toegevoegd hebben en dat ten derde de mini-oven, waarvan iedereen zei dat hij volledig kapot was, het (op wat opstart-verbrande geuren na) uiteindelijk gewoon deed. Heel leuk, de hele dag kwamen er mensen langs die op de geuren waren afgekomen. Tijdens het bakken hebben we zelf snel een gedichtje in elkaar geflanst en de baard en mijter + de hoed van zwarte piet in elkaar geknutseld. De viering was zoals het hoorde: De kinderen zaten te wachten in een kring, toen Sinterklaas met zijn piet aankwam met het grote boek. We hebben 3 jongens naar voren geroepen, waarvan er 1 de voetbal had weggetrapt. Deze moest zich verantwoorden en een tegenprestatie leveren. Hij zong een prachtig Indiaas lied voor de Sint. De jongens hebben de boodschap van het gedicht maken bijzonder goed begrepen en de mooiste gedichten kwamen langs + superleuke creaties wat cadeautjes betreft. De pepernootjes waren geslaagd en iedereen praatte er nog dagen over.

Onze vrije maandagen hebben wij ingevuld met een tempel-tour op tijdstippen dat de tempels dicht waren (heel typisch voor San en Cam, gebrekkige voorbereiding), heerlijke filmavondjes waarbij we de Don Bosco woonkamer verbouwen tot een kussen-paradijs en een avontuurtje bij de Mecca Masjid. Dit is een mannen-moskee, maar als vrouw mag je er (op wat regels na) wel van dichtbij naar kijken. Toevallig was onze was-stapel zo hoog gegroeid, dat we toevallig geen Indiase kleding droegen. Echter, hadden we die dag ook bij toeval twee mooie traditioneel Indiase feestjurkjes gekocht. De politie heeft ons zover gekregen, deze jurkjes volledig over onze Hollandse kleding aan te trekken. Zelfs al sta je met je dubbele kleding totaal voor aap, de Indiers blijven je mooi vinden.

Zoals jullie merken is bij ons een ‘gewone dag’ een dag vol avontuur. En nog altijd is elke dag anders.
Wil jij een persoonlijke Indiase kerstkaart van onze jongens ontvangen? Stuur dan je adres prive of zet het in een reactie hieronder. Dit alles wel onder een kleine maar leuke voorwaarde: Zou je een persoonlijk kaartje terug willen sturen? Dit zou de willekeurige jongen erg blij maken.

Liefs en een dikke knuffel uit India,
van Madhu en Sahithi