Finally, living our dream
Blijf op de hoogte en volg Sanne
24 Oktober 2015 | India, Haiderabad
Hèhè, daar is die dan: Ons eerste reisverslag! Nog maar twee weken op pad en al zoveel beleefd. Momenteel zitten we in het kantoortje van de sisters in Nampally, omringd door het briesje van de ventilator, de hectiek van de straat en de geluiden van de kinderen. Waar zullen we beginnen?
Allereerst is onze reis zeer voorspoedig verlopen. Aangekomen op het project waar we slapen (Bhoiguda), werden we warm welkom geheten met bloemen en vrolijke boys. Home away from home. Dit gevoel van ‘thuis’ zijn was meteen aanwezig en is nooit meer weggegaan.
Inmiddels hebben we er al heel veel uitstapjes op zitten en hebben we alle projecten gezien. Met al deze projecten gaan we leuke activiteiten doen, maar ons thuis blijft altijd Bhoiguda.
Wat hangt er een toffe energie en wat zijn de kinderen positief. Overal hebben we plezier en letterlijk elke dag is tot nu toe een feestje. Omdat we hier in totaal wel 5 maanden zitten, hoeven we ons nooit te haasten en nemen we de tijd om overal van te genieten.
Op Bhoiguda lopen twee projecten: het shelter home en het Bhoiguda-home. Het eerste huis is een plek waar kinderen maximaal drie weken verblijven als ze net van de straat komen. Daarna worden ze opgedeeld in de andere projecten, waaronder Bhoiguda-home. Father Sudhakar is ‘ hoofd’ van de Don Bosco Navajeevan projecten en we kunnen het goed met hem vinden. Daarnaast is er op Bhoiguda een brother aanwezig. Hem kunnen we in één zin omschrijven: Er kan geen betere brother/vriend zijn dan hij. We hebben een hele leuke band met hem en het is mooi om te zien hoe hij met de jongens omgaat.
Overdag zijn wij vaak te vinden in het shelter home, waar we tot 11 november vooral bezig zijn met het schilderen van lichtschaaltjes voor het lichtfestival ‘Divali’ (zie foto).
Gisteren zijn we gaan picknicken bij het Golconda Fort met alle jongens van Nampally, gekleed in hun blauwe Don Bosco Navajeevan shirtjes. Overal zag je onze jongens spelen en rennen. Alle spellen gingen mee en er werd veel gevoetbald. Ook hebben we de berg en het fort beklommen. Wat een hoogte, wat een uitzicht (en wat een hitte!!!).
Ook zijn we twee keer naar de bioscoop geweest. Wat een beleving is dit! In de bioscoop gillen en fluiten de mensen mee en mensen stuiteren op hun stoel. De films zijn vaak in Telegu, waardoor we er geen bal van snappen. Gelukkig is het naar de film gaan al een ervaring op zich.
Ondertussen zien we steeds meer van de omgeving. Wat een grote stad: super veel verkeer, overal koeien, slapende/zittende/lopende mensen op straat, kraampjes, arbeid, bloemen, fruit, groenten, heerlijke en vreselijke geuren, toeters en bellen, geen blanke mensen en iedereen neemt de tijd om ons in zich op te nemen.
De boys vinden het heel erg leuk als wij ons kleden als echte Indiase vrouwen. Dus onze eerste setjes en bindi’s zijn aangeschaft. Ook hebben wij onze eerste dansjes gemaakt en in prachtige sari’s rond gelopen. We hebben de eerste tempel bezocht en met de locale Hindoe-vrouwen het Hindoe-festival ‘Dussehra’ gevierd. We gingen de straten af en mochten meedoen met de traditionele dansen.
De jongens hebben echt humor en we lachen de hele dag. We zijn net zo badass als zij. Zo spelen we (als Father en Bro er niet zijn) kaartspellen met de boys, die hier op straat verboden zijn. Dit vanwege de associatie met gokken en drugs. Vanaf nu zijn we ingeburgerd en hier horen ook Indiase namen bij: Camille gaat voortaan als Madhu in het leven en Sanne als Sahiti. De jongens vertellen mooie verhalen, maar ook hun heftige verleden komt naar voren. Zo merken we dat veel jongens kampen met hechtingsproblemen. Het is voor ons een uitdaging om hiermee om te leren gaan.
Samen: klikt het totaaaaal niet. We hebben elkaar al 20 keer de hersens ingeslagen, 3 keer van het balkon afgeduwd en hebben een regeling opgesteld hoe we 5 maanden samen in 1 kamer overleven.
Dit is natuurlijk bullshit, zoals we ook wel tegen de jongens zeggen: No, we are friends, but it feels like sisters. We hebben super veel lol met elkaar en kunnen alles met elkaar delen.
Ons kamertje wordt steeds persoonlijker en leuker, maar dit kan nog natuurlijk nog veel beter. Kaartjes zijn dan ook altijd van harte welkom. Ons adres is:
Don Bosco Navajeevan
H. no. 6-2-323, New Bhoiguda
Secunderabad-500003
Telagana state
Dikke knuffel en kus van ons! x
P.S. Onze reisverslagen zullen niet heel regelmatig zijn (net als ons internet)
P.P.S. Het eten is trouwens heel scherp
P.P.P.S. Camille heeft haar eerste huwelijksaanzoek gehad, dus papa; get ready
Allereerst is onze reis zeer voorspoedig verlopen. Aangekomen op het project waar we slapen (Bhoiguda), werden we warm welkom geheten met bloemen en vrolijke boys. Home away from home. Dit gevoel van ‘thuis’ zijn was meteen aanwezig en is nooit meer weggegaan.
Inmiddels hebben we er al heel veel uitstapjes op zitten en hebben we alle projecten gezien. Met al deze projecten gaan we leuke activiteiten doen, maar ons thuis blijft altijd Bhoiguda.
Wat hangt er een toffe energie en wat zijn de kinderen positief. Overal hebben we plezier en letterlijk elke dag is tot nu toe een feestje. Omdat we hier in totaal wel 5 maanden zitten, hoeven we ons nooit te haasten en nemen we de tijd om overal van te genieten.
Op Bhoiguda lopen twee projecten: het shelter home en het Bhoiguda-home. Het eerste huis is een plek waar kinderen maximaal drie weken verblijven als ze net van de straat komen. Daarna worden ze opgedeeld in de andere projecten, waaronder Bhoiguda-home. Father Sudhakar is ‘ hoofd’ van de Don Bosco Navajeevan projecten en we kunnen het goed met hem vinden. Daarnaast is er op Bhoiguda een brother aanwezig. Hem kunnen we in één zin omschrijven: Er kan geen betere brother/vriend zijn dan hij. We hebben een hele leuke band met hem en het is mooi om te zien hoe hij met de jongens omgaat.
Overdag zijn wij vaak te vinden in het shelter home, waar we tot 11 november vooral bezig zijn met het schilderen van lichtschaaltjes voor het lichtfestival ‘Divali’ (zie foto).
Gisteren zijn we gaan picknicken bij het Golconda Fort met alle jongens van Nampally, gekleed in hun blauwe Don Bosco Navajeevan shirtjes. Overal zag je onze jongens spelen en rennen. Alle spellen gingen mee en er werd veel gevoetbald. Ook hebben we de berg en het fort beklommen. Wat een hoogte, wat een uitzicht (en wat een hitte!!!).
Ook zijn we twee keer naar de bioscoop geweest. Wat een beleving is dit! In de bioscoop gillen en fluiten de mensen mee en mensen stuiteren op hun stoel. De films zijn vaak in Telegu, waardoor we er geen bal van snappen. Gelukkig is het naar de film gaan al een ervaring op zich.
Ondertussen zien we steeds meer van de omgeving. Wat een grote stad: super veel verkeer, overal koeien, slapende/zittende/lopende mensen op straat, kraampjes, arbeid, bloemen, fruit, groenten, heerlijke en vreselijke geuren, toeters en bellen, geen blanke mensen en iedereen neemt de tijd om ons in zich op te nemen.
De boys vinden het heel erg leuk als wij ons kleden als echte Indiase vrouwen. Dus onze eerste setjes en bindi’s zijn aangeschaft. Ook hebben wij onze eerste dansjes gemaakt en in prachtige sari’s rond gelopen. We hebben de eerste tempel bezocht en met de locale Hindoe-vrouwen het Hindoe-festival ‘Dussehra’ gevierd. We gingen de straten af en mochten meedoen met de traditionele dansen.
De jongens hebben echt humor en we lachen de hele dag. We zijn net zo badass als zij. Zo spelen we (als Father en Bro er niet zijn) kaartspellen met de boys, die hier op straat verboden zijn. Dit vanwege de associatie met gokken en drugs. Vanaf nu zijn we ingeburgerd en hier horen ook Indiase namen bij: Camille gaat voortaan als Madhu in het leven en Sanne als Sahiti. De jongens vertellen mooie verhalen, maar ook hun heftige verleden komt naar voren. Zo merken we dat veel jongens kampen met hechtingsproblemen. Het is voor ons een uitdaging om hiermee om te leren gaan.
Samen: klikt het totaaaaal niet. We hebben elkaar al 20 keer de hersens ingeslagen, 3 keer van het balkon afgeduwd en hebben een regeling opgesteld hoe we 5 maanden samen in 1 kamer overleven.
Dit is natuurlijk bullshit, zoals we ook wel tegen de jongens zeggen: No, we are friends, but it feels like sisters. We hebben super veel lol met elkaar en kunnen alles met elkaar delen.
Ons kamertje wordt steeds persoonlijker en leuker, maar dit kan nog natuurlijk nog veel beter. Kaartjes zijn dan ook altijd van harte welkom. Ons adres is:
Don Bosco Navajeevan
H. no. 6-2-323, New Bhoiguda
Secunderabad-500003
Telagana state
Dikke knuffel en kus van ons! x
P.S. Onze reisverslagen zullen niet heel regelmatig zijn (net als ons internet)
P.P.S. Het eten is trouwens heel scherp
P.P.P.S. Camille heeft haar eerste huwelijksaanzoek gehad, dus papa; get ready
-
24 Oktober 2015 - 17:40
Fardau:
Heee Sansie en Camille,
Wat fijn om even weer wat van jullie te horen!
Dikke tut -
24 Oktober 2015 - 17:48
Niels, Tom & Jill:
He Camille,
Wat fijn om te lezen dat jullie zo welkom ontvangen zijn. Toevallig hadden ee het vandaag met Bo over je en dat we benieuwd waren na het eerste reisverslag! Bedankt nog voor de tip van Bo, Tom is verliefd!
Heel veel geniet plezier en alleen maar trouwen met de leukste hoor -
24 Oktober 2015 - 17:53
Martine:
Hi Sanne en Camille,
Wat een super tof verhaal om te lezen! Mooi dat alles zo voorspoedig is gegaan. Leuk om te lezen wat jullie allemaal al hebben meegemaakt. Het straatbeeld, de bioscoop bezoekjes en meedoen met traditionele dansen: gaaaf! Geniet ervan! Ik ben alweer benieuwd naar jullie volgende verhalen:-)!
Liefs,
Martine -
24 Oktober 2015 - 18:57
Kyana:
Lieve Sahiti en Madhu,
Bedankt voor het leuke verslag! Het ziet ernaar uit dat jullie het goed naar jullie zin hebben.
Veel succes de komende tijd en ben benieuwd naar jullie volgende verslag en foto's!
Groetjes & kusjes,
(ook van W.E.O.H.D.H.) -
24 Oktober 2015 - 19:24
Roeline:
Hee Camille en Sanne,
Wat hebben jullie al veel meegemaakt in twee weken tijd en wat leuk om te lezen! Hoe jullie het beschrijven voelt het net of ik er zelf ben haha heel leuk! Geniet er nog van daar samen en gelukkig slaan jullie elkaar nog niet de hersens in!
Kussssss Roeline -
24 Oktober 2015 - 20:41
Bertus En Tineke Rijpkema:
Hallo Sanne/Sahitti,
fijn om weer eens wat van jullie te horen.
Mooi dat jullie het zo naar de zin hebben.
Hoe gaat het met de kiespijn???
Gaan jullie tot 11 november hoofdzakelijk schaaltjes schilderen.???
Hou je je dagboek ook bij???
Hier alles kits alleen missen we jou.
We zien uit naar het volgende blok en misschien effe skypen.
tuut heit en mem. -
25 Oktober 2015 - 07:20
Cindy :
Camille we houden heeeel erg veel van jou, en zijn er heel trots op dat we jou vader, moeder en broer zijn! En goed oefenen hé je kan het!! Het is een heel makkelijk woord en in het engels nog makkelijker. NO NO NO NO NO NO. :-)
En voor jullie samen … dikke kussen en knuffels XXXXXXX -
25 Oktober 2015 - 08:43
Rob En Paula:
Hi Camille!! Wat een beleving! Gaaf hoor. Geniet ervan, let goed op jullie zelf en wat betreft die huwelijksaanzoeken..... gewoon vriendelijk lachen en hoofd schudden (horizontaal dan he :-))
x
Rob en paula
-
25 Oktober 2015 - 18:24
Sophie:
Heee meiden,
wat klinkt het allemaal ontzettend gaaf!
Heel fijn wat van jullie te horen via zo'n verslag.
Al die dingen die jullie nu al meegemaakt hebben,
kun je nagaan wat jullie allemaal nog te wachten staat.
Super meiden! Ga zo door en geniet er enorm van!
Veel liefs,
Sophie -
02 November 2015 - 20:10
Georgia:
Hey lief niggie,
Allereerst van harte gefeliciteerd!!
Ben blij dat jullie het zo naar jullie zin hebben en dat er nog geen vechtpartijen tussen jullie zijn geweest. (Haha)
Heel leuk verslag!
Ga zo door!! Lekker genieten genieten genieten!!!
En niet trouwen!!!
Heel veel liefs en dikke XuSs van ons allemaal!!!
Xxxx Georgia
-
09 November 2015 - 21:59
Jet:
Sahiti,
Prachtig verhaal. Fijn dat je er zo welkom bent. En nog tijd voor leuke uitstapjes. Een geweldige ervaring in deze cultuur.
Hartelijke groet van Jetty,Rotstergaast
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
